Synonimem nowoczesnej chirurgii onkologicznej jest dziś chirurgia minimalnia inwazyjna, czyli chirurgia pozwalająca przeprowadzać rozległe zabiegi w zakresie jamy brzusznej przy najmniejszym możliwym urazie (często z wykorzystaniem nowoczesnych kamer, robotyki, endoskopii), przy jednoczesnym zachowaniu pełnej radykalności onkologicznej. Ma to na celu przede wszystkim ochronę pacjenta przed bólem okołooperacyjnym i pozwala na szybszy i łatwiejszy powrót do pełnej sprawności chorego często w ciągu 2-3 dni po zabiegu. W naszym Szpitalu każda operacja przeprowadzana w zakresie jamy brzusznej, a szczególnie w przypadku raka jelita grubego i odbytnicy z założenia wykonywana jest techniką laparoskopową lub z techniką łączącą laparoskopię z endoskopią śródoperacyjną. Oznacza to wykorzystanie kamery (tzw.”laparoskopu” ), wprowadzanej do jamy brzusznej przez małe nacięcie (10-12mm, najczęściej w okolicy pępka), dzięki której chirurg ogląda narządy jamy brzusznej w powiększeniu, na wysokiej klasy monitorze cyfrowym, a następnie dzięki specjalnym narzędziom (4-5 małych nacięć, każde z nich nie większe niż 8mm) może precyzyjnie wyciąć chore tkanki i zespolić jelito przy użyciu szwów mechanicznych tzw. stapplerów. W niektórych przypadkach jedno z nacięć jest poszerzane do 5-7 cm w celu dokończenia zabiegu operacyjnego. Pozwala to na usuniecie fragmentu lub całego jelita grubego, a także jodbytnicy z ograniczeniem urazu dotyczącego powłok jamy brzusznej a w połączeniu z nowoczesną opieką okołoperacyjną jest fundamentem współczesnej chirurgii jelita grubego. Obecnie głównym wskazaniem do wykonania tego typu procedury jest niezaawansowany rak jelita grubego i odbytnicy.

Główne zalety laparoskopowej resekcji jelita grubego to:

• Mniejszy ból pooperacyjny
• Krótszy pobyt w szpitalu
• Zwykle szybszy powrót do normalnej diety.
• Szybszy powrót do normalnej aktywności życiowej.
• Lepszy efekt kosmetyczny

Kwalifikacja do zabiegu laparoskopowego każdorazowo jest prowadzona przez chirurga, i zależy od rodzaju i zaawansowania choroby jelita grubego, jak również stanu ogólnego pacjenta.

W pewnej grupie pacjentów zabieg laparoskopowy jest niemożliwy do przeprowadzenia. Czynniki które zwiększają ryzyko konwersji do zabiegu otwartego to:

• Otyłość
• Zabiegi operacyjne jamy brzusznej w przeszłości powodujące zrosty
• Problem z uwidocznieniem narządów jamy brzusznej.
• Krwawienie podczas operacji
• Duże rozmiary guza

Decyzja o zmianie metody operacji jest podejmowana przez chirurga przed lub w czasie zabiegu operacyjnego. Chirurg podejmując decyzje kieruje się bezpieczeństwem pacjenta. Konwersja do metody otwartej nie jest powikłaniem a jedynie zmianą metody zabiegu.

Podsumowując:

• z użyciem techniki laparoskopowej można usunąć całość lub część jelita grubego, a przypadkach tego wymagających wyłonić również stomię w powłokach jamy brzusznej

• po zabiegu laparoskopowym pacjent zazwyczaj w 2-3 dni wraca do formy, pozwalającej na normalne funkcjonowanie; odczuwa znacznie mniejsze dolegliwości bólowe, a co za tym idzie jego pobyt w szpitalu jest krótszy
• zabieg techniką laproskopową pozwala na wcześniejsze wprowadzenie diety doustnej, często w dobie zabiegu
• decyzję o rodzaju zabiegu podejmują razem pacjent z chirurgiem podczas wizyty kwalifikacyjnej w ambulatorium tutejszego Szpitala

Tradycyjna chirurgia jamy brzusznej stosowana w leczeniu nowotworowych jak i łagodnych chorób jelit, pozostaje wciąż standardem zarówno w Polsce jak i na Świecie. Rozcięcie powłok przedniej ściany brzucha umożliwia chirurgowi szeroki dostęp do operowanych narządów jamy brzusznej i wciąż w okresie promocji laparoskopii i robotyki nie może zostać zastąpiona procedurami endoluminalnymi, minimalnie inwazyjnymi w pewnych określonych stanach chorobowych. Wydawałoby się, iż znaczny uraz związany z tradycyjnym dostępem w trakcie operacji, ogranicza sprawny i szybki powrót chorego do pełni zdrowia, aktualnie powszechnie promowany po leczeniu operacyjnym. Jednak dostępna wiedza z zakresu fizjologii i patofizjologii człowieka oraz farmakologii, pozwala na modyfikację postępowania okołooperacyjnego, zarówno w okresie przedszpitalnym, jak i śród i pooperacyjnym, stwarzając szanse na szybki powrót operowanego do pełni zdrowia pomimo obciążenia dużym urazem związanym z operacją „otwartą”. Powyższe możliwe są dzięki realizacji w Szpitalu w Skawinie założeń protokołów ”ERAS” oraz ”FAST-TRACK”.

Celem Zespołu Szpitala w Skawinie jest zarówno bezpieczne i sprawne przeprowadzenie chorego przez okres okołooperacyjny, jak również wyleczenie z choroby nowotworowej. Nad realizacją powyższych celów czuwa zespół doświadczonych lekarzy, pielęgniarek i rehabilitantów, który dostrzegają podstawowy cel – wyleczyć!

Zwiększenie szans na wyleczenie raka stwarzają:

• odpowiednia, szczegółowa diagnostyka przedoperacyjna
• leczenie neoadjuwantowe /przedoperacyjne/
• właściwie przeprowadzony zabieg operacyjny i znieczulenie
• sprawny i szybki powrót do pełnej aktywności w okresie pooperacyjnym
• pooperacyjne leczenie uzupełniające
• regularność kontroli pooperacyjnych /z odpowiednim panelem badań – o udokumentowanym znaczeniu klinicznym/

Wszyscy chorzy kwalifikowani w tutejszym ośrodku do leczenia nowotworów jamy brzusznej – raka jelita grubego, w tym raka okrężnicy i odbytnicy mogą oczekiwać spełnienia realizacji przedstawionych założeń.

Rekonstrukcja przewodu pokarmowego

Szpital w Skawinie jako jeden z nielicznych w Polsce specjalizuje się w rekonstrukcji przewodu pokarmowego, czyli zabiegach odtworzenia ciągłości. Przywracamy, jeżeli to tylko możliwe, prawidłową czynność przewodu pokarmowego w sytuacji, gdy uległa ona zaburzenie, np. w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna (przetoki przewodu pokarmowego, rozległe resekcje) lub w wyniku zabiegów chirurgicznych (uszkodzenia śródoperacyjne: jejunostomie, ileostomie, kolostomie i inne)

Oddziały szpital w Skawinie, zarówno Chirurgii Ogólnej, jak i Chirurgii Onkologicznej, rutynowo od samego początku istnienie obejmują leczeniem pacjentki i pacjentów z chorobami gruczołów piersiowych. Wykonujemy pełny profil zabiegów, włącznie z operacjami oszczędzającymi piersi oraz całkowitym odjęciem piersi z powodu raka, także włącznie z kompleksowym leczeniem skojarzonym (operacja + chemio- i radioterapia).

Rak gruczołu sutkowego (rak piersi, łac. carcinoma mammae) to  najczęstszy nowotwór piersi. Na świecie, w tym także w Polsce, rak gruczołu sutkowego jest najczęstszym nowotworem złośliwym u kobiet.  Do objawów należą: badalny palpacyjnie guzek piersi, niebolesne zgrubienie, wyciek z brodawki sutkowej lub jej zaciągnięcie, zaczerwienienie skóry gruczołu. Zajęcie dróg chłonnych może być przyczyną miejscowego obrzęku limfatycznego, czego wyrazem jest tzw. objaw skórki pomarańczowej. Przesiewowe badania mammograficzne pozwalają na wykrycie raka zanim stanie się on dostępny badaniu.

Zgodnie z najnowszymi zasadami postępowania, Szpital w Skawinie prowadzi leczenie raka piersi wieloetapowo. W każdym przypadku przeprowadza je zespół w składzie zespół w składzie: chirurg onkologiczny, onkolog kliniczny, internista, anestezjolog, radioterapeuta oraz rehabilitant.

Najczęściej wykonywanym zabiegiem w leczeniu raka piersi jest całkowite odjęcie piersi (amputacja) wraz z usunięciem układu węzłów chłonnych pachy. Operacje polegające na całkowitym odjęciu piersi są na szczęście wykonywane coraz rzadziej, gdyż w przypadku wielu pacjentek udaje się przeprowadzić zabieg oszczędzający pierś (ang. breast conserving therapy, BCT), niejednokrotnie włączenie z oszczędzeniem węzłów chłonnych pachy (po badaniu węzła wartowniczego). Zabieg wykonywany w ramach BCT polega na usunięciu jedynie fragmentu piersi, a następnie leczeniu uzupełniającym.

Nieodzowną częścią zabiegu operacyjnego jest rehabilitacja pooperacyjna – prowadzą ją wykwalifikowane fizjoterapeutki. W razie konieczności w leczeniu bierze udział także psycholog kliniczny. 

Operacja stanowi bowiem jedynie pierwszy etap leczenia. Nieodłączną częścią terapii są naświetlania, ponieważ chronią przed ponownym pojawieniem się nowotworu.  Operacja oszczędzająca nie zastępuje również leczenia ogólnego, np. chemio- i hormonoterapii. Wyniki są natomiast bardzo satysfakcjonujące, a efekt estetycznych nieporównywalny (w stosunku do amputacji piersi)

W każdym przypadku pacjentka/ pacjent jest pooperacyjnie konsultowany przez lekarza-onkologa (w razie konieczności także radio- i chemioterapeutę). 

INFORMACJE DLA PACJENTA PRZED ZABIEGIEM LAPAROSKOPOWEGO USUNIĘCIA PĘCHERZYKA ŻÓŁCIOWEGO (CHOLECYSTEKTOMIA LAPAROSKOPOWA)

Co to jest pęcherzyk żółciowy?

Pęcherzyk żółciowy jest to narząd w kształcie gruszki leżący poniżej prawego płata wątroby, w prawym podżebrzu.  Jego główną funkcją jest gromadzenie i zagęszczanie żółci produkowanej przez wątrobę. Żółć jest uwalniana z pęcherzyka po jedzeniu w trakcie procesu trawienia. Żółć przez wąskie przewody (drogi żółciowe) przedostaje się do jelita cienkiego. Usunięcie pęcherzyka nie powoduje znaczącego upośledzenia trawienia, żółć jest nadal produkowana przez wątrobę i wydzielana przez drogi żółciowe do jelit.

Co to jest laparoskopowe usunięcie pęcherzyka żółciowego?

Usunięcie pęcherzyka żółciowego jest jednym z najczęściej wykonywanych zabiegów chirurgicznych. Obecnie zabieg ten w większości przypadków wykonywany jest laparoskopowo, czyli metodą małoinwazyjną, za pomocą specjalnych narzędzi wprowadzanych do jamy brzusznej przez  niewielkie nacięcia na skórze brzucha. W niektórych przypadkach w trakcie zabiegu istnieje konieczność tzw. konwersji, czyli zmiany techniki operacyjnej na metodę otwartą z dostępu poprzez klasyczne cięcie jamy brzusznej. Konieczność taka może wynikać z niekorzystnych warunków anatomicznych, trudnego do opanowania krwawienia i innych przyczyn uniemożliwiających bezpieczne dokończenie zabiegu metodą laparoskopową.

Co powoduje choroby pęcherzyka żółciowego

Dolegliwości bólowe ze strony pęcherzyka żółciowego są zwykle wywołane tzw. kamicą żółciową, czyli obecnością kamieni żółciowych (złogów), zbudowanych z cholesterolu i kwasów żółciowych. Kamienie mogą powstawać zarówno w pęcherzyku żółciowym, jak i drogach żółciowych. Przyczyny powstawania kamieni żółciowych nie są dokładnie poznane, przyjmuje się duży udział czynników genetycznych oraz dietetycznych. Nie jest znana skuteczna metoda zapobiegania powstawaniu kamieni żółciowych. Kamienie mogą blokować odpływ żółci z pęcherzyka żółciowego powodując ostry ból brzucha, nudności, wymioty, niestrawność, czasami gorączkę. W sytuacji, gdy kamienie blokują główne drogi żółciowe powstaje żółtaczka mechaniczna – zażółcenie skóry i białkówek oczu, oddawanie jasnych stolców oraz ciemnego moczu.

Jak są diagnozowane i leczone choroby pęcherzyka żółciowego?

• Najbardziej przydatnym narzędziem do wykrywania kamieni żółciowych jest ultrasonografia (USG) jamy brzusznej.
• W niektórych bardziej skomplikowanych przypadkach wykonuje się dodatkowe badania obrazowe (np. ERCP, rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa).
• Kamieni żółciowych nie można wyleczyć dietą ani środkami farmakologicznymi. Mogą one przynieść krótkotrwałą poprawę, ale długofalowo nie zapewniają wyleczenia.
• Chirurgiczne usunięcie pęcherzyka żółciowego jest jedyną skuteczną metodą leczenia kamicy pęcherzyka żółciowego.

Jakie są zalety laparoskopowej cholecystektomii?

Do głównych zalet metody laparoskopowego usunięcia pęcherzyka żółciowego należą:

• mniejszy ból pooperacyjny;
• krótszy pobyt w szpitalu;
• szybszy powrót czynności przewodu pokarmowego;
• szybszy powrót do normalnej aktywności życiowej;
• lepsze rezultaty kosmetyczne (blizny 0,5-1cm w porównaniu do 10-15 cm w metodzie klasycznej).

Kto kwalifikuje się do zabiegu laparoskopowej cholecystektomii?

Pomimo swoich zalet laparoskopia nie może być stosowana u wszystkich pacjentów. Wcześniejsze zabiegi operacyjne  jamy brzusznej oraz  obciążenie poważnymi chorobami towarzyszącymi mogą dyskwalifikować chorego od zastosowania tej metody. Dlatego przed zabiegiem usunięcia pęcherzyka żółciowego należy zasięgnąć opinii lekarza rodzinnego i chirurga odnośnie techniki planowanego zabiegu.

Jakie jest przygotowanie do zabiegu operacyjnego?

• Poniższy opis obrazuje typowe przygotowanie do zabiegu. Należy jednak pamiętać, że chirurg może zaproponować odmienny tryb przygotowania, w zależności od potrzeb u danego chorego
• Podczas przygotowanie przedoperacyjnego wykonuje się ogólne badanie lekarskie, badanie krwi, RTG klatki piersiowej i EKG, zależnie od stanu zdrowia pacjenta.
• Po zapoznaniu się z zaletami i ryzykiem zabiegu operacyjnego pacjent powinien podpisać zgodę na operację.
• Chirurg może zalecić przygotowanie/wyczyszczenie jelita przed zabiegiem. Zwykle polega to na stosowaniu diety płynnej na kilka dni przed zabiegiem.
• Na dzień przed zabiegiem operacyjnym zaleca się kąpiel pod prysznicem.
• Po północy w noc poprzedzającą operację należy nic nie pić i nie jeść. Jeżeli chory zażywa leki należy je zażyć rano w dniu zabiegu i popić łykiem wody. O wszystkich zażywanych lekach należy poinformować podczas wcześniejszej rozmowy z chirurgiem.
• Leki takie jak aspiryna, witamina E, leki przeciwzapalne, inne leki zaburzające krzepnięcie krwi powinny zostać odstawione na okres przynajmniej kilku dni do tygodnia przed planowanym zabiegiem. W razie takiej konieczności Lekarz Rodzinny może zalecić stosowanie zastępczo heparyny drobnocząsteczkowej stosowanej we wstrzyknięciach podskórnych.
• Należy rzucić palenie i zorganizować sobie opiekę, która może być przydatna podczas powrotu do domu i podczas rekonwalescencji.

Jak wykonuje się cholecystektomię laparoskopową?

• Stosuje się znieczulenie ogólne – pacjent jest uśpiony przez cały okres zabiegu operacyjny.
• Chirurg wprowadza do jamy brzusznej specjalny port z niewielkiego nacięcia w okolicy pępka, przez który następnie wsuwany jest instrument chirurgiczny zakończony miniaturową kamerą na końcu. Kamera ta umożliwia oglądanie narządów jamy brzusznej na ekranie monitora.
• Przez dodatkowe porty do jamy brzusznej (2-3) wprowadza się narzędzia chirurgiczne, które służą do preparowania i usunięcia pęcherzyka żółciowego.
• Podczas zabiegu w niektórych przypadkach wykonuje się zdjęcia RTG (cholangiogram) pozwalające określić czy kamienie znajdują się również w drogach żółciowych.
• Jeżeli kamienie znajdują się również w drogach żółciowych, można je usunąć przy pomocy specjalnego endoskopu lub mogą one zostać usunięte później podczas innej mało inwazyjnej procedury (ERCP). Alternatywą jest konwersja (otwarcie jamy brzusznej) w celu usunięcia kamieni.
• W niektórych wypadkach zostawia się w jamie brzusznej dren, który jest usuwany przed opuszczeniem szpitala.
• Po usunięciu pęcherzyka cięcia operacyjne zamykane są 1-2 szwami lub specjalnym chirurgicznym plastrem.

Co się dzieje w przypadku, jeżeli zabieg nie może być wykonany/zakończony metodą laparoskopową?

W pewnej grupie pacjentów zabieg laparoskopowy nie może być wykonany ze względu na kłopoty z uwidocznieniem narządów wewnętrznych. Czynniki, które zwiększają prawdopodobieństwo konwersji do metody klasycznej to:

• nasilony proces zapalny lub ropień;
• otyłość;
• przebyte zabiegi operacyjne, które powodują zrosty w jamie brzusznej;
• niekorzystne warunki anatomiczne;
• nasilone krwawienie śródoperacyjne.

Decyzja o zmianie techniki operacyjnej podejmowana jest przez chirurga przed zabiegiem lub w czasie operacji. Dokończenie zabiegu metodą otwartą nie stanowi powikłania, a jedynie konieczną zmianę metody operacji, wykonywaną ze względu na bezpieczeństwo chorego.

Czego można spodziewać się po zabiegu?

• Jak po większości zabiegów po operacji może wystąpić ból. Mogą również występować nudności i wymioty;
• Gdy pacjent toleruje dietę płynną, może opuścić szpital tego samego dnia lub następnego dnia po zabiegu operacyjnym;
• Wstanie z łóżka i chodzenie jest zalecane tak wcześnie jak to możliwe. Pacjent może zmienić opatrunki i kąpać się pod prysznicem na 2dzień po zabiegu operacyjnym;
• Zwykle powrót do normalnej aktywności życiowej następuje w przeciągu 1 tygodnia – branie prysznica, chodzenie po schodach, aktywność seksualna, prowadzenie samochodu, wchodzenie po schodach, podnoszenie niewielkich ciężarów;
• Wystąpienie gorączki, narastający ból brzucha, wzdęcie, nudności i wymioty oraz wydzielina z miejsc ran operacyjnych mogą być objawami powikłań pooperacyjnych. W przypadku ich wystąpienia należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem prowadzącym;
• W większości przypadków pacjenci opuszczają szpital następnego dnia po zabiegu, niektórzy mogą wyjść do domu nawet wieczorem w dniu zabiegu;
• Większość pacjentów po zabiegu cholecystektomii laparoskopowej może powrócić do pracy w po upływie 7 dni, zależy to oczywiście od charakteru wykonywanej pracy. Ciężka praca fizyczna wymaga dłuższego okresu rekonwalescencji. Pacjenci po zabiegu tradycyjnym wracają do pracy 4-6 tygodni po zabiegu;
• Na wizytę kontrolną celem usunięcia szwów należy się zgłosić w okresie od 7-10 dni po zabiegu, lub wcześniej w razie opisanych powyżej niepokojących dolegliwości.

Jakie mogą być powikłania pooperacyjne?

Ilość powikłań po zabiegu laparoskopowej cholecystektomii jest stosunkowo niewielka i ustępują one zwykle bardzo szybko. Do powikłań laparoskopowej cholecystektomii należą: krwawienie, infekcje, choroba zatorowo-zakrzepowa, choroby układu krążenia. Przypadkowe uszkodzenie innych przyległych struktur anatomicznych takich jak jelito cienkie jest jednym z powikłań, które wymaga naprawczego leczenia chirurgicznego. Wyciek żółci z drobnych przewodzików wątroby jest powikłaniem, które zdarza się bardzo rzadko. Liczne badania naukowe jasno udokumentowały, że ilość powikłań po cholecystektomii laparoskopowej jest porównywalna z ilością powikłań obserwowanych po zabiegach tradycyjnych.

Kiedy należy skontaktować się z lekarzem?

W razie wystąpienia któregoś z poniższych objawów w przebiegu pooperacyjnym prosimy o kontakt z lekarzem:

• Gorączka powyżej 38 C;
• Krwawienie i obrzęk okolicy rany;
• Ropna wydzielina z którejkolwiek z ran pooperacyjnych;
• Powiększające się zaczerwienienie wokół ran pooperacyjnych;
• Narastające wzdęcie brzucha, zatrzymanie wiatrów i stolca;
• Ból, który nie mija po zażyciu leków przeciwbólowych;
• Nudności lub wymioty;
• Dreszcze;
• Przewlekły kaszel lub brak tchu;
• Brak apetytu;
• Zażółcenie powłok skóry i twardówek oczu oraz odbarwienie stolca.

Celem przedstawionych informacji nie jest zastąpienie rozmowy pacjenta z chirurgiem na temat planowanej operacji laparoskopowej cholecystektomii. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do metody operacji, alternatywnych sposobów postępowania, bądź też odnośnie doświadczenia personelu i postępowania pooperacyjnego prosimy o bezpośredni kontakt z lekarzem w Szpitalu. 

Informacje dla pacjenta przez zabiegiem operacyjnym tarczycy:

Leczenie operacyjne tarczycy, polega na wycięciu zmienionego chorobowo miąższu gruczołu z pozostawieniem zdrowego fragmentu tarczycy. Zabieg operacyjny wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym, z kosmetycznego skórnego cięcia kołnierzowego niskiego na szyi powyżej wcięcia mostka. Po zabiegu operacyjnym, w obrębie loży po usuniętej tarczycy umieszczone zostaję dreny Redona, które są usuwane zazwyczaj w I lub II dobie pooperacyjnej. Już w I dobie po zabiegu u większości operowanych możliwy jest powrót do diety doustnej oraz pełna rehabilitacja ruchowa – można chodzić. W większości przypadków wypis do domu następuje w 2-3 dobie po zabiegu operacyjnym, zawsze jednak w zależności od przebiegu operacji, stanu pooperacyjnego pacjenta i decyzji prowadzącego lekarza.

Co to jest tarczyca?

Tarczyca jest gruczołem wydzielania wewnętrznego. Położona jest na szyi. Ma kształt litery H. Zbudowana jest z dwóch płatów położonych pionowo wzdłuż długiej osi ciała połączonych poprzecznie ułożoną cieśnią. W stanie fizjologii gruczoł waży od 10 do 20 g. Cieśń tarczycy leży przeważnie na poziomie 3 chrząstki pierścieniowatej tchawicy, bieguny górne płatów tarczycy przylegają do krtani na wysokości połowy chrząstki tarczowatej krtani, bieguny dolne obu płatów sięgają do poziomu wejścia do klatki piersiowej. Gruczoł otoczony jest torebkami. Zewnętrznie od torebki zewnętrznej położone są naczynia zaopatrujące gruczoł, przytarczyce i nerwy krtaniowe wsteczne zazwyczaj położone są poza torebką. Tarczyca sąsiaduje z narządami przebiegającymi na szyi tchawicą, przełykiem i pęczkami naczyniowo-nerwowymi. W obrazie histologicznym tarczycy stwierdza się obecność pęcherzyków zbudowanych z komórek gruczołowych wypełnionych przejrzystą białkowatą masą koloidalną zawierającą tyreoglobulinę, glikoproteid obfitujący w tyrozynę i stanowiący magazyn hormonów gruczołu tarczowego: tyroksyny (T₄) i trójjodotyroniny (T₃). Kształt komórek pęcherzykowych i wielkość pęcherzyka zależą od ich stanu czynnościowego. Do syntezy hormonów tarczycy niezbędny jest jod, którego dobowa podaż powinna wynosić około 500 g (wg norm WHO minimalna dobowa podaż jodu u dorosłych to około 150 g, w okresie ciąży i laktacji około 200 g). Tarczyca uwalnia do osocza krwi jod w postaci T₄ (90%), T₃ (10%) oraz rT₃ (reverse T₃) (1%). Ta ostatnia postać jest metabolicznie nieaktywna i pełni funkcję regulacyjną (hamuje uwalnianie T₃ i T₄₎. Pomimo, że T₃, uwalnia się w znacznie mniejszej ilości niż T₄, wykazuje około 2-10 razy większą aktywność hormonalną niż T₄. Z całkowitej ilości T₃ obecnego w krążeniu tylko 25% pochodzi bezpośrednio z tarczycy, pozostała część powstaje w tkankach obwodowych w wyniku dejodacji T₄. Podstawowym mechanizmem kontrolującym aktywność dokrewną tarczycy są pętle ujemnego sprzężenia zwrotnego działające pomiędzy nią a podwzgórzem i przysadką. Wydzielanie TRH, TSH oraz hormonów gruczołu tarczowego wykazuje rytm dobowy ze szczytem uwalniania w godzinach nocnych oraz rytm okołoroczny zależny od pory roku (więcej tych hormonów wydziela się w zimie niż w lecie). Wpływ hormonów tarczycy na czynność narządów jest wtórny i wiąże się ze zwiększeniem przemiany materii i wzmożonym zużyciem tlenu przez tkanki.

Jakie są najczęstsze schorzenia tarczycy wymagające leczenia operacyjnego?

Wole guzkowe obojętne:

• z uciskiem tchawicy i klinicznymi cechami zaburzeń wentylacji
• zaburzenia połykania spowodowane uciskiem przełyku
• wole śródpiersiowe i wole odszczepione
• wysokie stężenie kalcytoniny, zespół MEN II lub mutacja genu RET
• komórki nowotworowe w badaniu biopsyjnym guzka tarczycy
• obecność czynników ryzyka procesu nowotworowego w wolu wieloguzkowym

Wole nadczynne w uzasadnionych przypadkach:

• wskazania bezwzględne – duże wole z objawami ucisku, szczególnie przy   zamostkowej lub śródpiersiowej lokalizacji wola oraz podejrzenie o proces nowotworowy.

Rak tarczycy

Wytyczne dotyczące leczenia raka tarczycy: http://www.onkologia.zalecenia.med.pl/

Jakie mogą być powikłania operacji usunięcia tarczycy?

Leczenie operacyjne tarczycy wiąże się, jak każde leczenie operacyjne, z możliwością wystąpienia powikłań. W ośrodkach leczących operacyjnie choroby tarczycy, łączna częstość wszystkich powikłań pooperacyjnych zazwyczaj nie przekracza 5%.

Jakie mogą wystąpić wczesne powikłania pooperacyjne?

Z pośród możliwych wczesnych powikłań po operacjach usunięcia tarczycy należy wymienić:
1. Krwotok po zabiegu operacyjnym, wymagający reoperacji celem zaopatrzenia miejsca krwawienia. Zazwyczaj wynika ze zsunięcia się podwiązki naczyniowej i występuje rzadko –  poniżej 0,5% operowanych chorych.
2. Jednostronny niedowład nerwu krtaniowego wstecznego, wyrażający się zazwyczaj osłabieniem siły głosu, chrypką itp. W ponad 80% przypadków jest to sytuacja przemijająca i powrót funkcji nerwu następuje w okresie od 2 do 12 tygodni po zabiegu. Wg danych różnych autorów wynosi ono od 0.5 – 1 – 5 – 9% trwałych uszkodzeń. W tutejszym szpitalu częstość tego powikłania jest rzadka.
Obustronny niedowład nerwów krtaniowych wstecznych, wymagający założenia przetoki tchawiczej, należy do najrzadszych powikłań i występuje nie częściej niż w 0,1%.
3. Niedoczynność przytarczyc w postaci hipokalcemii po zabiegu operacyjnym, wyrażająca się zazwyczaj mrowieniem palców rąk. Jest w ponad 95% przypadków sytuacją przemijającą po okresie 1 – 4 tygodni leczenia substytucyjnego preparatami wapnia i witaminy D3. Ryzyko hipokalcemii jest wyższe po zabiegu u chorych z wolem nadczynnym i rakiem tarczycy. Częstość jej występowania podawana jest w szerokich granicach i po całkowitym wycięciu tarczycy wynosi od 0.6-17%.
4. Zropienie rany wskutek infekcji po zabiegu jest możliwe, aczkolwiek zdarza się rzadko, nie częściej niż w 1% przypadków.

Jakie są następstwa usunięcia tarczycy?

Po zabiegu operacyjnym w przypadkach wola obojętnego konieczne staje się zażywanie preparatów hormonalnych produkowanych normalnie przez tarczycę celem zahamowania odrostu wola. Zazwyczaj w 3 tygodnie po zabiegu odbywa się I kontrola. Znany jest wówczas ostateczny wynik badania histopatologicznego wyciętego miąższu tarczycy i możliwe staje się dalsze pokierowanie leczeniem w oparciu o w/w wynik.
W okresie 3 miesięcy po zabiegu konieczne jest oznaczenie poziomu TSH jako badania przesiewowego I rzutu, a w przypadku jego granicznych wartości, również FT4 i FT3, celem oceny czynności tarczycy i ewentualnego włączenia leczenia substytucyjnego, bądź modyfikacji dotychczasowej dawki preparatu.
Dalsze kontrole powinny odbywać się wg schematu wyznaczonego przez lekarza operującego i lekarza endokrynologa.
Z chwilą stwierdzenia utkania nowotworu złośliwego tarczycy w badaniu przedoperacyjnym /BAC – biopsja aspiracyjna cienkoigłowa/ metodą z wyboru jest całkowite usunięcie miąższu tarczycy oraz zmienionych chorobowo i powiększonych węzłów chłonnych /zakres usunięcia tarczycy ostatecznie uzależniony kompleksowej diagnostyki przedoperacyjnej/.
W sytuacji pooperacyjnego zdiagnozowania utkania nowotworowego w usuniętym miąższu tarczycy, na podstawie otrzymanych wyników badań histopatologicznych zalecany jest powtórny zabieg, polegający na usunięciu pozostałego po pierwotnej operacji miąższu tarczycy.

W przypadku niepowikłanego przebiegu operacyjnego z powodu raka tarczycy, wypis do domu następuje w 2-3 dobie z zaleceniami przyjmowania leków będących odpowiednikami hormonów tarczycy w dawce 200 g dziennie. Dawka ta może być modyfikowana w zależności od wieku, stanu klinicznego pacjenta oraz ewentualnych schorzeń współistniejących. Dalsza terapia ma na celu eliminację ewentualnych ognisk komórek nowotworowych poza obszarem szyi. W zależności od rodzaju nowotworu odbywa się to poprzez terapię jodem radioaktywnym lub radio- chemioterapię w wyspecjalizowanych ośrodkach medycznych. Dalsze leczenie i kontrole odbywają się pod kierunkiem lekarza – onkologa oraz Poradni Chirurgicznej tutejszego Szpitala. W zdecydowanej większości przypadków schorzeń nowotworowych tarczycy możliwe jest pełne wyleczenie oraz powrót do normalnego życia i obowiązków zawodowych.

Wymagane badania, konsultacje przez planowanym zabiegiem usunięcia tarczycy:

1. Badania laboratoryjne : TSH, FT3, FT4, morfologia, jonogram /sód, potas/, układ krzepnięcia /APTT, INR/
2. USG tarczycy
3. BAC tarczycy w uzasadnionych przypadkach
4. Ocena endokrynologiczna
5. Ocena laryngologiczna
6. Ocena internistyczna z opisem EKG jak do standardowego zabiegu operacyjnego w znieczuleniu ogólnym – w uzasadnionych przypadkach dodatkowe konsultacje specjalistyczne

Informacje dla pacjenta przed zabiegiem plastyki powłok jamy brzusznej

Operacja przepukliny w bliźnie pooperacyjnej, pępkowej i kresy białej

Co to jest przepuklina pooperacyjna?

Jest to przepuklina brzuszna, która zwykle pojawia się w miejscu blizny po zabiegu wykonanym w przeszłości. W okolicy przepukliny ściana jamy brzusznej jest osłabiona, co może prowadzić do uwypuklenia się powłok brzusznych. Ciśnienie panujące w jamie brzusznej wypycha przez powstały ubytek narządy jamy brzusznej. Formuje się worek przepuklinowy budową przypominający balon, do którego może przemieścić się fragment jelita lub inny narząd jamy brzusznej. Jeżeli dojdzie do uwięźnięcia zawartości w worku przepuklinowym, może to stanowić bardzo poważny problem wymagający pilnego zabiegu operacyjnego.

Co to jest przepuklina pępkowa lub przepuklina kresy białej?

• Jest to przepuklina brzuszna, która  powstaje w okolicy pępka lub wzdłuż linii łączącej mostek ze spojeniem łonowym.
• Przepuklina powiększa się wraz z upływem czasu i nie leczy się samoistnie.

Jak można rozpoznać przepuklinę?

• Głównym objawem przepukliny jest wybrzuszenie pod skórą. Czasami nie daje ona żadnych innych dolegliwości, ale może powodować ból przy podnoszeniu ciężarów, przy kaszlu, podczas parcia na mocz lub stolec, podczas długiego stania lub siedzenia.
• Odczuwane dolegliwości mogą być ostre lub przewlekłe i nasilające się pod koniec dnia. Przedłużający się i nasilający ból oraz stwardnienie przepukliny, zaczerwienie, nudności i wymioty mogą być objawami uwięźnięcia przepukliny. W takiej sytuacji należy niezwłocznie skontaktować się z chirurgiem.

Jakie są przyczyny powstania przepukliny?

• Miejsce po przebytej operacji jest potencjalnie miejscem, w którym powłoki jamy brzusznej są osłabione. Przepuklina może powstać w tym miejscu z powodu dużego napięcia, procesu starzenia się, urazu lub infekcji. Przepuklina może pojawić się bezpośrednio po zabiegu operacyjnym lub wystąpić po wielu latach.
• Przepuklina może się pojawić u każdego w dowolnym wieku, jednak prawdopodobieństwo jej powstania rośnie wraz z wiekiem. Ryzyko wystąpienia przepukliny zwiększa również przewlekły kaszel, zaparcia i problemy z oddawaniem moczu, palenie papierosów oraz obciążenie genetyczne i przebyta ciąża.
• Przepuklina powiększa się z czasem, nigdy sama nie zanika.

Jakie jest wymagane przygotowanie przez zabiegiem?

• Przed zabiegiem operacyjnym wykonuje się badanie lekarskie, badanie krwi, RTG klatki piersiowej oraz EKG w zależności od wieku i zdrowia pacjenta.
• Po zapoznaniu się z korzyściami i ryzykiem zabiegu operacyjnego pacjent powinien podpisać zgodę na operację.
• Jeżeli pacjent cierpi na zaparcia przed zabiegiem chirurg może zalecić przygotowanie/wyczyszczenie jelita. Polega to na zastosowaniu diety płynnej na kilka dni przed zabiegiem, czasami może być wskazane wykonanie doodbytniczej wlewki oczyszczającej na dobę przed zabiegiem
• Zaleca się kąpiel pod prysznicem dzień przed zabiegiem operacyjnym.
• Po północy w noc poprzedzającą operację należy nic nie pić i nie jeść. Przepisane leki należy zażyć rano w dniu zabiegu i popić łykiem wody. Proszę poinformować o tym wcześniej lekarza prowadzącego.
• Leki takie jak aspiryna, witamina E, leki przeciwzapalne, inne leki zaburzające krzepnięcie krwi powinny zostać odstawione na kilka dni przed planowanym zabiegiem
• Należy rzucić palenie i zorganizować sobie opiekę, która może być potrzebna w domu po zabiegu operacyjnym.

Jakie są metody leczenia przepuklin brzusznych?

Leczenie zachowawcze

• Leczenie zachowawcze polega na stosowaniu pasa przepuklinowego, jest jednak rzadko zalecane i zwykle nieefektywne. Wynika to z faktu, że przepukliny nie zanikają same i mają tendencję do powiększania się w miarę upływu czasu.

Leczenie operacyjne

• Większość przepuklin wymaga leczenia chirurgicznego. Zabieg wykonywany jest zwykle w dobie przyjęcia do szpitala, pacjent opuszcza szpital najczęściej następnego dnia po zabiegu operacyjnym.
• Leczenie operacyjne wykonywane jest dwiema metodami:

1. Metodą tradycyjną – cięcie przebiega przez bliznę pooperacyjną poprzez skórę i tkankę podskórną do przepukliny. Chirurg może naprawić ubytek poprzez proste zeszycie brzegów ubytku. Częściej w miejsce ubytku wszywa się syntetyczną siatkę, co umożliwia pewne zamknięcie ubytku. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu ogólnym, ale w niektórych sytuacjach może być wykonany w znieczuleniu miejscowym z zastosowaniem dożylnych środków znieczulających lub w znieczuleniu podpajęczynówkowym. Podczas rozmowy z anestezjologiem zostaje wybrany sposób znieczulenia, najlepszy w danym przypadku.

2. Metodą laparoskopową – zabieg wykonuje się z niewielkich nacięć skórnych jamy brzusznej, za pomocą specjalnych narzędzi, które pozwalają na wprowadzenie siatki w miejsce istniejącego ubytku powłok jamy brzusznej.

Czego można oczekiwać w dniu zabiegu?

• Pacjent zgłasza się do szpitala rano w dniu zabiegu.
• Przed zabiegiem do żyły zakładany jest wenflon, przez który podaje się leki znieczulające. Czasami przed zabiegiem operacyjnym podawane są antybiotyki.
• Po zabiegu pacjent jest przesyłany do oddziału pooperacyjnego do momentu ustąpienia działania leków znieczulających
• Pacjent zwykle opuszcza szpital następnego dnia po zabiegu. Część pacjentów pozostaje w szpitalu dłużej, zależy to od rozległości zabiegu i ogólnego stanu zdrowia.

Czego można oczekiwać w okresie pooperacyjnym?

• Po zabiegu pacjent jest przekazywany do oddziału pooperacyjnego gdzie pozostaje pod nadzorem przez 1-2 godziny do momentu ustąpienia działania leków uspokajających
• Po zabiegu można odczuwać przez 24-48 godziny dolegliwości bólowe w operowanej okolicy.
• W momencie, kiedy pacjent jest w stanie chodzić i wykonywać samodzielnie czynności, wypisywany jest do domu.
• Po powrocie do domu zaleca się ograniczoną aktywność ruchową. Należy stosować się ściśle do zaleceń lekarza. Większość pacjentów powraca do normalnej aktywności życiowej w krótkim okresie czasu. Należy do nich kąpiel pod prysznicem, prowadzenie samochodu, wchodzenie po schodach, podnoszenie niewielkich ciężarów, praca i kontakty seksualne.
• Dolegliwości po operacji są zwykle niewielkie, wymagają jedynie niewielkich dawek leków przeciwbólowych.  Jeżeli wystąpią przedłużające się dolegliwości bólowe należy poinformować o tym Twojego chirurga.
• Jeżeli wystąpią gorączka, dreszcze, wymioty, kłopoty z oddawaniem moczu lub znaczny wyciek z któregokolwiek z rany, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.
• Rzadko występuje guzek lub obrzęk w miejscu po przepuklinie. Jest to rezultatem zbierania się płynu w miejscu po przepuklinie. Zmiany takie zanikają samoistnie lub mogą zostać nakłute i odessane strzykawką z igłą podczas wizyty w Ambulatorium Chirurgicznym.
• Pacjent powinien odbyć wizytę kontrolną w 1-2 tygodnie po zabiegu.

Jakie są możliwe powikłania zabiegu operacyjnego?

• Chociaż operacja plastyki przepukliny jest uważna za zabieg bezpieczny, powikłania mogą wystąpić, tak  jak po każdym innym zabiegu chirurgicznym. Komplikacje podczas zabiegu mogą wynikać z reakcji ubocznej na działanie leków używanych do znieczulenia, krwawienia, uszkodzenia jelit lub innych narządów wewnętrznych. Jeżeli wystąpi infekcja, może to wymagać usunięcia siatki (jeśli została zastosowana). Do innych powikłań należą również zapalenie płuc, choroba zatorowo-zakrzepowa, choroby układu krążenia, a także nawrót przepukliny.
• Odsetek nawrotów w obserwacji długofalowej nie jest jeszcze dokładnie znany. Wczesne wyniki wykazują że skuteczność zabiegów z wszczepem materiału syntetycznego (siatka) jest lepsza niż zabiegów klasycznych.

Kiedy należy skontaktować się z lekarzem?

Należy skontaktować się z lekarzem w przypadku gdy wystąpi:

• Gorączka powyżej 38^oC;
• Dreszcze;
• Narastające wzdęcie brzucha;
• Krwawienie z rany;
• Powiększające się zaczerwienienie wokół rany pooperacyjnej;
• Ropna wydzielina z którejkolwiek z ran pooperacyjnych;
• Ból okolicy operowanej, który nie mija po zażyciu leków przeciwbólowych;
• Nudności lub wymioty;
• Nasilający się brak apetytu;
• Przewlekły kaszel lub brak tchu.

Celem przedstawionych informacji nie jest zastąpienie rozmowy pacjenta z chirurgiem na temat planowanej operacji przepukliny. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do metody operacji, alternatywnych sposobów postępowania, bądź też odnośnie doświadczenia personelu, prosimy o bezpośredni kontakt z lekarzem w Szpitalu.

Laparoskopowa Adrenelectomia

Leczeniem z wyboru w przypadku guza nadnercza jest laparoskopowe wycięcie guza. Jest to możliwe także w przypadku nowotworu i wszystkich zmian hormonalnie czynnych.

Co to są nadnercza?

Nadnercza są narządami parzystymi leżącymi po obu stronach ciała ponad nerkami. Nadnercza mają trójkątny kształt i są wielkości kciuka. Nadnercza są gruczołami dokrewnymi i produkują hormony. Hormony nadnerczowe współuczestniczą w regulacji ciśnienia krwi, gospodarkę wodno-elektrolitowej ludzkiego ciała jak również biorą udział w regulacji poziomu glukozy. W sytuacji zagrożenia odpowiadają za tzw. odruch ”walki lub ucieczki”. Do hormonów wydzielanych przez nadnercze należą: kortyzol, aldosteron, epinephrina i norepinephrina oraz cześć hormonów płciowych (estrogenów i androgenów).

Jakie są najczęstsze schorzenia związane z nadnerczami?

Choroby nadnerczy są dość rzadkie. Najczęstszym problemem powodującym że pacjent może wymagać usunięcia nadnercza jest guz nadnercza produkujący hormony. Guzy takie mają zwykle charakter niezłośliwy i nie osiągają dużych rozmiarów. Jeżeli są to guzy łagodne mogą być usunięte z zastosowaniem techniki laparoskopowej. Niekiedy konieczne jest usunięcie nadnercza z guzem, który nie produkuje hormonów lub też w sytuacji, gdy istnieje podejrzenie że guz wykryty w nadnerczu ma charakter złośliwy. Jeżeli guzek osiąga duże rozmiary lub zachodzi podejrzenie że jest to rak usuwa się całe nadnercze. Rak nadnercza występuje jednak rzadko.

Guzy nadnercza wykrywane są czasami przypadkowo podczas badań radiologicznych wykonywanych z innych powodów.

Jakie są objawy chorób nadnerczy?

Pacjent z chorobą nadnercza może mieć wiele objawów powodowanych przez hormony wydzielane przez chory narząd. Guzy które wydzielają zwiększone ilości hormonów to pheochromocytoma, guzy produkujące aldosteron i guzy produkujące kortyzol. Do typowych objawów wymienionych powyżej guzów należą:

• Pheochromocytoma – wydziela w dużej ilości hormony powodujące napadowe zwyżki ciśnienia ból głowy, nadmierne pocenie się oraz niepokój , kołatania serca i przyśpieszona akcje serca. Napady takie mogą trwać od kilku do kilkunastu minut.
• Guzy produkujące Aldosteron powodują wysokie ciśnienie i niski poziom potasu we krwi. Może to powodować osłabienie, zmęczenie i częste oddawanie moczu.
• Guzy produkujące Kortyzol powodują tzw. Zespół Cushinga, który charakteryzuje się otyłością szczególnie głowy i tułowia, wysokim poziomem glukozy we krwi, nieregularnym miesiączkowaniem i rozstępami skóry. W większości przypadków Zespół Cushinga jest powodowany jest przez guzy przysadki. W takim przypadku choroby nie leczy się usuwając nadnercza. Ogólnie guzy nadnercza odpowiadają za około 20% przypadków Zespołu Cushinga.
• Przypadkowo znaleziony guz nadnercza może być każdym z wymienionych guzów lub może nie produkować żadnych hormonów. Większość przypadkowo znalezionych guzów nadnercza nie produkuje hormonów, nie daje objawów i ma łagodny charakter, wiec nie wymaga usunięcia. Usunięcie przypadkowo wykrytych guzów jest zalecane tylko w przypadku gdy:
• Guz wydziela hormony nadnerczowe.
• Guz ma duże wymiary (powyżej 4-5 centymetrów)
• Jeżeli podejrzewa się ze guz ma charakter złośliwy.
• Raki nadnercza (adrenal cortical cancer) są rzadkimi guzami które mają zwykle duże rozmiary gdy są diagnozowane. Takie guzy są zwykle usuwane metodami klasycznej “otwartej” chirurgii.

Jeżeli na podstawie objawów klinicznych lub zdjęć radiologicznych podejrzewa się guz nadnercza, pacjent powinien być poddany badaniom krwi i moczu aby stwierdzić czy guz produkuje hormony. Następnie wykonuje się bardziej zaawansowane badania obrazowe jak CT, MRI, badania i użyciem izotopów które pomagają w określeniu dokładnej lokalizacji guza.

Chirurgiczne usunięcie guza jest optymalną metodą leczenia guzów nadnerczy wydzielających hormony lub guzów złośliwych.

Jakie są zalety laparoskopowej metody usunięcia nadnercza?

• Do niedawna do usunięcia nadnercza niezbędne było wykonanie nacięcia brzucha lub okolicy lędźwiowej długości 10-20cm.
• Obecnie przy użyciu technik laparoskopowych zabieg ten może być wykonany przez 3-4 nacięcia wielkości 2,5cm. Po takim zabiegu pacjent pozostaje w szpitalu jedynie przez 1-2 dni i może szybko powrócić do pracy.

Zaletami zabiegu laparoskopowego są:

• Mniejszy ból pooperacyjny
• Krótszy pobyt w szpitalu
• Szybszy powrót do codziennej aktywności
• Lepszy efekt kosmetyczny
• Mniejsze ryzyko powstania przepuklin pooperacyjnych

Czy ty możesz być leczony metodą laparoskopową?

• Metoda laparoskopowa ma wiele zalet ale nie może być zastosowana u wszystkich pacjentów.
• Przed planowanym zabiegiem niezbędna jest konsultacja chirurga i lekarza rodzinnego lub endokrynologa.

Jak się przygotować do zabiegu operacyjnego?

Przed zabiegiem niektórzy pacjenci mogą wymagać leków kontrolujących objawy powodowane przez guz jak np. nadciśnienie.

• Pacjenci z Pheochromocytoma wymagają zażywania leków kontrolujących ciśnienie tętnicze i akcję serca kilka dni przed zabiegiem operacyjnym.
• U pacjentów z guzami produkującymi aldosteron może zachodzić potrzeba sprawdzenia poziomu potasu i ewentualnego wyrównania niedoborów.
• Pacjenci z Zespołem Cushinga mogą wymagać dodatkowych dawek Kortyzonu w dniu operacji i przez kilka miesięcy po operacji, do momentu kiedy powróci normalna funkcja pozostałej po operacji części tkanek nadnercza.
• Przedoperacyjne przygotowanie wymaga badania krwi, badania lekarskiego, badania rentgenowkiego klatki piersiowej jak również EKG.
• Twój chirurg przedstawi Ci zalety i wady metody laparoskopowej; następnie powinna Pani/Pan wyrazić pisemną zgodę na zabieg.
• W zależności od Państwa zdrowia może zaistnieć potrzeba transfuzji krwi.
• Chirurg może wymagać wyczyszczenia jelita grubego przed zabiegiem. Związane to jest z piciem wyłącznie płynów dzień lub kilka dni przed zabiegiem.
• Dzień przed zabiegiem zalecana jest kąpiel pod prysznicem.
• Po północy w noc poprzedzającą operację nie powinno się spożywać żadnych pokarmów stałych lub płynnych oprócz leków zaleconych przez chirurga.
• Leki powodujące zaburzenia krzepnięcia krwi takie jak aspiryna, leki przeciwzapalne oraz duże dawki witaminy E powinny być czasowo odstawione około 1 tydzień przed operacją.

Jak wykonuje się laparoskopowe usunięcie nadnercza?

• Operacje wykonuje się w znieczuleniu ogólnym a pacjent jest uśpiony w czasie zabiegu.
• Przez nacięcie w nadbrzuszu lub w boku tuż poniżej żeber do jamy brzusznej wprowadza się kaniule.
• Laparoskop z miniaturową kamerą umieszczoną na końcu wprowadza się do kaniuli. To urządzenie pozwala uwidocznić wnętrze jamy brzusznej na ekranie monitora.
• Przez dodatkowe kaniule wprowadza się instrumenty chirurgiczne które pozwalają wypreparować nadnercze z otaczających tkanek. Wypreparowane nadnercze umieszcza się w specjalnym woreczku i wyjmuje z jamy brzusznej przez jedno z nacięć.
• Zwykle usuwa się cały gruczoł nadnercza.

Jeżeli zabieg nie może być wykonany metodą laparoskopową?

U niewielkiej grupy pacjentów zabiegu nie można wykonać metodą laparoskopową. W takiej sytuacji operację zmienia się do metody klasycznej “otwartej”. Do czynników zwiększających prawdopodobieństwo konwersji należą:

• Otyłość
• Zabiegi chirurgiczne jamy brzusznej w przeszłości
• Problemy z uwidocznieniem gruczołu nadnerczowego
• Krwawienie w czasie operacji
• Duże rozmiary guza

Decyzja o zmianie metody operacji jest podejmowana przez chirurga przed lub w czasie operacji. Chirurg podejmując decyzję o zmianie metody kieruje się dobrem i bezpieczeństwem pacjenta.

Czego mogę oczekiwać po operacji?

Po zabiegu operacyjnym należy postępować zgodnie ze wskazówkami lekarza. Nawet jeżeli czujesz się dobrze pamiętaj ze organizm potrzebuje wypoczynku.

• Po usunięciu nadnercza większość pacjentów pozostaje na Oddziale Chirurgicznym. W przypadku Pheochromcytoma zdarza się że pacjent wymaga opieki na Oddziale Intensywnej Terapii w celu monitorowania ciśnienia krwi.
• Pacjenci z guzami produkującymi aldosteron wymagają pooperacyjnej kontroli poziomu potasu i mogą wymagać leków obniżających ciśnienie krwi.
• Pacjenci z guzami produkującymi Kortyzol i Zespołem Cushinga po zabiegu operacyjnym musza zażywać tabletki Prednisonu lub Kortyzolu do momentu powrotu normalnej funkcji nadnerczy.
• Pacjenci mogą usunąć opatrunki 1dzień po zabiegu operacyjnym.
• Ból pooperacyjny może wymagać jedynie zażywania niewielkiej ilości leków przeciwbólowych.
• W większości przypadków pacjenci powracają do normalnej aktywności fizycznej w ciągu 1 tygodnia i mogą prowadzić samochód, wchodzić po schodach, podnosić niewielkie ciężary i pracować.
• Niezależnie od samopoczucia pacjent powinien zgłosić się na badanie kontrolne w przeciągu 2 tygodni po zabiegu operacyjnym.

Jakie mogą być powikłania?

Jak podczas każdego zabiegu istnieje ryzyko powikłań pooperacyjnych. Do typowych powikłań należą :

• Powikłania znieczulenia ogólnego.
• Nadciśnienie tętnicze
• Krwawienie
• Uszkodzenie innych narządów ciała
• Infekcje ran pooperacyjnych, choroba zatorowo-zakrzepowa komplikacje ze strony układu krążenia nie występują często po zabiegach laparoskopowych.

Kiedy należy skontaktować się z lekarzem?

Jeżeli zauważysz jeden z poniższych objawów skontaktuj się niezwłocznie ze swoim chirurgiem:

• Temperaturę powyżej 101 st. F (39 C)
• Krwawienie
• Nasilające się wzdęcie brzucha
• Ból nie ustępujący pomimo zażywania środków przeciwbólowych
• Przedłużające się nudności i wymioty
• Dreszcze
• Przedłużający się kaszel i brak tchu
• Wydzielina ropna z rany pooperacyjnej
• Zaczerwienie któregokolwiek z nacięć operacyjnych które się powiększa
• Jeżeli nie możesz jeść ani pić

Celem niniejszej broszury nie jest zastąpienie rozmowy pacjenta z chirurgiem na temat operacji nadnerczy. Jeżeli masz pytania odnośnie wskazań do operacji, alternatywnych metod postępowania, opłaty za operację lub pokrycia kosztów przez kompanię ubezpieczeniową, bądź też odnośnie treningu i doświadczenia chirurga, nie wahaj się zadać tych pytań chirurgowi lub jego asystentom. Jeśli masz pytania odnośnie operacji lub postępowania w okresie pooperacyjnym, zapytaj o nie chirurga przed lub po operacji.

Informacje dla pacjenta przed zabiegiem laparoskopowego usunięcia wyrostka robaczkowego (appendektomia laparoskopowa)

Co to jest wyrostek robaczkowy?

Wyrostek robaczkowy to niewielkie, zwykle kilkucentymetrowe ślepo zakończone uwypuklenie początkowego odcinka jelita grubego (stąd potoczna nazwa ,ślepa kiszka’) położone najczęściej w prawej dolnej części jamy brzusznej. U człowieka stanowi narząd, w którym występuje nagromadzenie tkanki odpornościowej i produkującej śluz. Do zapalenia wyrostka robaczkowego dochodzi najczęściej w razie zatkania światła wyrostka kamieniem kałowym lub chorób infekcyjnych wywołujących obrzęk tkanki odpornościowej. U człowieka stanowi narząd szczątkowy i jego usunięcie nie wywołuje specjalnych objawów ubocznych. Zapalenie wyrostka robaczkowego jest jedną z najczęstszych chorób chirurgicznych – ryzyko wystąpienia tej choroby w ciągu całego życia sięga 20%. Leczenie tej choroby wymaga usunięcia wyrostka robaczkowego.

Co to jest laparoskopowa appendektomia?

Tradycyjnie wyrostek usuwa się przez kilkucentymetrowe nacięcie w prawej dolnej części brzucha.  Obecnie coraz częściej zabieg ten wykonuje metodę laparoskopową za pomocą narzędzi wprowadzanych do jamy brzusznej przez specjalne porty po wykonaniu niewielkich nacięć skóry (0,5-1,5cm). W niektórych przypadkach w trakcie zabiegu istnieje konieczność tzw. konwersji, czyli zmiany techniki operacyjnej na metodę otwartą z dostępu poprzez poszerzenie jednego z cięć o kilka centymetrów.  Konieczność taka może wynikać z niekorzystnych warunków anatomicznych, trudnego do opanowania krwawienia i innych przyczyn uniemożliwiających bezpieczne dokończenie zabiegu metodą laparoskopową.

Zalety laparoskopowej appendektomii

Do głównych zalet metody laparoskopowego usunięcia wyrostka robaczkowego należą:

• mniejszy ból pooperacyjny;
• krótszy pobyt w szpitalu;
• szybszy powrót funkcji jelita;
• szybszy powrót do normalnej aktywności życiowej;
• lepsze rezultaty kosmetyczne (blizny 0,5-1cm w porównaniu do 3-10 cm w metodzie klasycznej).

Kto kwalifikuje się do zabiegu laparoskopowej appendektomii?

Pomimo swoich zalet laparoskopia nie może być stosowana u wszystkich pacjentów. Metodą tą mogą być operowani chorzy we wczesnej fazie choroby. Zabieg metodą laparoskopową staje się znacznie trudniejszy w sytuacji gdy stan zapalny jest bardzo nasilony lub gdy doszło do perforacji wyrostka robaczkowego. Również wcześniejsze zabiegi operacyjne  jamy brzusznej oraz  obciążenie poważnymi chorobami towarzyszącymi mogą dyskwalifikować od zastosowania tej metody. W takich przypadkach dla bezpieczeństwa chorego stosuje się metodę tradycyjną poprzez klasyczne kilkucentymetrowe cięcie skóry.

Jak wykonuje się appendektomię laparoskopową?

• Stosuje się znieczulenie ogólne – pacjent jest uśpiony przez cały okres zabiegu operacyjnego.
• Chirurg wprowadza do jamy brzusznej specjalny port z niewielkiego nacięcia w okolicy pępka, przez który następnie wsuwany jest instrument chirurgiczny zakończony miniaturową kamerą na końcu. Kamera ta umożliwia oglądanie narządów jamy brzusznej na ekranie monitora.
• Przez dodatkowe porty (2-3) do jamy brzusznej wprowadza się narzędzia chirurgiczne, które służą do preparowania i usunięcia wyrostka robaczkowego.
• W niektórych wypadkach zostawia się w jamie brzusznej dren, który jest usuwany przed opuszczeniem szpitala.
• Po usunięciu wyrostka robaczkowego cięcia operacyjne zamykane są 1-2 szwami lub specjalnym chirurgicznym plastrem.

.

Co się dzieje w przypadku, jeżeli zabieg nie może być wykonany/zakończony metodą laparoskopową?

W pewnej grupie pacjentów zabieg laparoskopowy nie może być wykonany z e względu na kłopoty z uwidocznieniem narządów wewnętrznych. Czynniki, które zwiększają prawdopodobieństwo konwersji do metody klasycznej to:

• nasilony proces zapalny lub ropień;
• perforacja wyrostka robaczkowego;
• otyłość;
• niekorzystne warunki anatomiczne;
• przebyte zabiegi operacyjne, które powodują zrosty w jamie brzusznej;
• nasilone krwawienie śródoperacyjne.

Decyzja o zmianie techniki operacyjnej podejmowana jest przez chirurga przed zabiegiem lub w czasie operacji. Dokończenie zabiegu metodą otwartą nie stanowi powikłania, a jedynie konieczną zmianę metody operacji, wykonywaną ze względu na bezpieczeństwo chorego.

Czego można spodziewać się po zabiegu?

Po zabiegu należy stosować się ściśle do zaleceń chirurga. Chociaż już w kilka dni po zabiegu pacjenci mogą się czuć dobrze, należy pamiętać, że organizm wymaga więcej czasu do odzyskania pełni sił.

• Jak po większości zabiegów po operacji może wystąpić ból, mogą również występować nudności i wymioty;
• Wstanie z łóżka i chodzenie jest zalecane tak wcześnie jak to możliwe, zmniejsza to ryzyko choroby zakrzepowo-zatorowej;
• Dieta jest rozszerzana stopniowo w dobie po zabiegu pooperacyjnym;
• Zwykle powrót do normalnej aktywności życiowej następuje w przeciągu 1-2 tygodni – branie prysznica, chodzenie po schodach, aktywność seksualna, prowadzenie samochodu, wchodzenie po schodach, podnoszenie niewielkich ciężarów;
• Wystąpienie gorączki, narastający ból brzucha, wzdęcie, nudności i wymioty oraz wydzielina z miejsc ran operacyjnych mogą być objawami powikłań pooperacyjnych. W przypadku ich wystąpienia należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem prowadzącym;
• Większość pacjentów po zabiegu appendektomii laparoskopowej może powrócić do pracy w po upływie 7 dni, zależy to oczywiście od charakteru wykonywanej pracy. Ciężka praca fizyczna wymaga dłuższego okresu rekonwalescencji. Pacjenci po zabiegu tradycyjnym wracają do pracy 4-6 tygodni po zabiegu;
• Na wizytę kontrolną celem usunięcia szwów należy się zgłosić w okresie od 7-10 dni po zabiegu, lub wcześniej, w razie opisanych powyżej niepokojących dolegliwości.

Jakie mogą być powikłania pooperacyjne?

Ilość powikłań po zabiegu laparoskopowej appendektomii jest stosunkowo niewielka i ustępują one zwykle bardzo szybko. Do powikłań laparoskopowej appendektomii należą: krwawienie, infekcje, choroba zatorowo-zakrzepowa, choroby układu krążenia. Przypadkowe uszkodzenie innych przyległych struktur anatomicznych takich jak jelito cienkie jest jednym z powikłań, które wymaga naprawczego leczenia chirurgicznego.

Kiedy należy skontaktować się z lekarzem?

W razie wystąpienia któregoś z poniższych objawów w przebiegu pooperacyjnym prosimy o kontakt z lekarzem:

• Krwawienie i obrzęk okolicy rany;
• Ropna wydzielina z którejkolwiek z ran pooperacyjnych;
• Powiększające się zaczerwienienie wokół ran pooperacyjnych;
• Narastające wzdęcie brzucha, zatrzymanie wiatrów i stolca;
• Ból, który nie mija po zażyciu leków przeciwbólowych;
• Nudności lub wymioty;
• Dreszcze;
• Przewlekły kaszel lub brak tchu;
• Brak apetytu;

Celem przedstawionych informacji nie jest zastąpienie rozmowy pacjenta z chirurgiem na temat zabiegu operacji laparoskopowej appendektomii. W razie jakichkolwiek wątpliwości odnośnie wskazań do operacji, bądź też alternatywnych metod postępowania należy skontaktować się z lekarzem. Również w razie pytań odnośnie samej operacji lub postępowania w okresie pooperacyjnym prosimy o  kontakt z chirurgiem w Szpitalu.

Wytworzenie endoskopowej przezskórnej gastronomii (PEG)

Oddział Chirurgii Ogólnej rutynowo wykonuje zabiegi wytworzenie dostępu umożliwiające żywienie drogą przewodu pokarmowego. Są to zabiegi wykonywane różnymi metodami w zależności od możliwości i stanu chorego, ale zawsze preferowane są techniki minimalnie inwazyjne, takie jak endoskopia i laparoskopia.

Przezskórną endoskopową gastrostomię (PEG) należy rozważyć, gdy żywienie dojelitowe jest konieczne dłużej niż 3-4 tygodnie. Najczęstszymi wskazaniami do wprowadzenia PEG są zaburzenia połykania o podłożu neurologicznym, nowotwory górnego odcinka przewodu pokarmowego, urazy, długotrwała wentylacja oraz okres okołooperacyjny w chirurgii jamy ustnej i gardła. PEG jest znacznie bezpieczniejsza aniżeli  gastrostomia chirurgiczna. Zabieg wykonywany jest w minimalnym znieczuleniu ogólnym lub ogólnym + miejscowym. Czas pobytu pacjenta.

Niedożywienie

Niedożywienie jest to stan prowadzący do zmiany składu ciała i masy komórkowej, który prowadzi do upośledzenia aktywności fizycznej, psychicznej, a także odporności. Wpływa on niekorzystnie na wynik leczenia choroby podstawowej. Niedożywienie może wynikać z braku lub nieprawidłowego wchłaniania substancji odżywczych, a także z braku dostatecznego spożywania składników odżywczych, pokrywających zapotrzebowanie organizmu. Rozpoznanie i leczenie niedożywienia powinno być podjęte jak najwcześniej, ponieważ może prowadzić do wyniszczenia, a także śmierci.

Metody interwencji żywieniowych

Niedożywieniu można zapobiegać na kilka sposobów, w zależności od stanu pacjenta oraz możliwej drogi podawania substancji odżywczych. U pacjentów ze sprawnym przewodem pokarmowym, którzy są w stanie przyjmować posiłki drogą doustną należy rozważyć modyfikację diety, która może być połączona dodatkowym przyjmowaniem doustnych suplementów diety. U chorych, u których niemożliwa jest doustna podaż pożywienia z powodu zaburzeń połykania, natomiast pozostały odcinek przewodu pokarmowego jest sprawny, odpowiednia dieta musi być podawana poprzez sztuczny dostęp do przewodu pokarmowego. U pacjentów z niewydolnym przewodem pokarmowym stosuje się żywienie pozajelitowe.

Co powoduje zaburzenia połykanoa (dysfagię)?

Najczęstszymi przyczynami zaburzeń połykania (dysfagii) u dorosłych są choroby neurologiczne, takie jak stwardnienie rozsiane, stwardnienie zanikowe boczne, powikłania po przebytym udarze mózgu oraz choroby nowotworowe dotyczące jamy ustnej, gardła oraz przełyku. Dysfagia może także dotyczyć pacjentów z nienowotworowymi zwężeniami górnego odcinka przewodu pokarmowego, chorych nieprzytomnych oraz z innymi schorzeniami powodującymi zaburzenia pasażu pożywienia w górnym odcinku przewodu pokarmowego.

Wskazania do przeprowadzenia zabiegu przezskórnej endoskopowej gastronomii (PEG)

Chorzy z dysfagią oraz sprawnym przewodem pokarmowym wymagają żywienia przez sztuczny dostęp do przewodu pokarmowego. W przypadku, kiedy przewidywany czas żywienia dojelitowego jest dłuższy niż 4 tygodnie, a podawanie diety do żołądka pozwala zaspokoić zapotrzebowanie pacjenta, wskazane jest wytworzenie gastrostomii. Aby zabieg ten mógł być wykonany endoskopowo, konieczna jest możliwość wykonania gastroskopii.

Co to jest PEG?

PEG (Przezskórna endoskopowa gastrostomia) jest to przezroczysta rurka wykonana z poliuretanu, przez którą można podawać do żołądka substancje odżywcze oraz leki. Od strony żołądka dostęp ten jest zakończony talerzykiem, który zapobiega wysunięciu się gastrostomii. Od strony skóry na rurce znajduje się ruchomy talerzyk zewnętrzny, który utrzymuje dostęp w prawidłowej pozycji, a jednocześnie umożliwia prawidłową pielęgnację skóry wokół gastrostomii. Tuż za talerzykiem zewnętrznym znajduje się klips pomagający w utrzymaniu talerzyka na określonym poziomie oraz kolejny klips, dzięki któremu można zablokować dostęp. PEG od strony zewnętrznej zakończony jest łącznikiem, przez który można podawać substancję przy pomocy strzykawek lub zestawów grawitacyjnych.

Zalety przezskórnej endoskopowej gatronomii (PEG)

Przezskórna endoskopowa gastrostomia jest metodą z wyboru u pacjentów z dysfagią. Do głównych zalet PEGów należy:

• mniejszy ból pooperacyjny;

• krótszy pobyt w szpitalu;

• szybszy powrót czynności przewodu pokarmowego;

• mniejsza ilość możliwych powikłań

• krótszy czas znieczulenia

Kwalifikacja do wytworzenia przezskórnej endoskopowej gastronomii (PEG)

Jak już wcześniej wspomniano do zabiegu wytworzenia PEGa można zakwalifikować chorego z dysfagią oraz sprawnym przewodem pokarmowym. Przeciwwskazaniami do wykonania tej procedury jest niewydolność przewodu pokarmowego, będąca skutkiem zaburzeń pasażu lub wchłaniania z przewodu pokarmowego, wszelkie stany uniemożliwiające bezpieczne wykonanie gastroskopii, ciężkie zaburzenia krzepnięcia, brak możliwości wykonania diafanoskopii (uwidocznienia światła endoskopu przez ścianę brzucha), krótki spodziewany czas przeżycia. Do względnych przeciwwskazań do założenia PEG należą: znaczne wodobrzusze, dializa otrzewnowa, zaawansowane nadciśnienie wrotne, ciężka hepatomegalia, znaczna otyłość i niektóre zmiany anatomiczne

Przygotowanie do zabiegu operacyjnego

Poniższy opis obrazuje typowe przygotowanie do zabiegu. Należy jednak pamiętać, że chirurg może zaproponować odmienny tryb przygotowania, w zależności od potrzeb u danego chorego

• Podczas przygotowanie przedoperacyjnego wykonuje się ogólne badanie lekarskie, badanie krwi i EKG, zależnie od stanu zdrowia pacjenta.

• Po zapoznaniu się z zaletami i ryzykiem zabiegu operacyjnego pacjent powinien podpisać zgodę na operację.

• Na dzień przed zabiegiem operacyjnym zaleca się kąpiel pod prysznicem lub umycie pacjenta w zależności od jego stanu.

• Po północy w noc poprzedzającą operację należy nic nie pić i nie jeść. Jeżeli chory zażywa leki należy je zażyć rano w dniu zabiegu i popić łykiem wody. O wszystkich zażywanych lekach należy poinformować podczas wcześniejszej rozmowy z chirurgiem.

• Leki takie jak aspiryna, witamina E, leki przeciwzapalne, inne leki zaburzające krzepnięcie krwi powinny zostać odstawione na okres przynajmniej kilku dni do tygodnia przed planowanym zabiegiem. W razie takiej konieczności Lekarz Rodzinny może zalecić stosowanie zastępczo heparyny drobnocząsteczkowej stosowanej we wstrzyknięciach podskórnych.

• Należy rzucić palenie i zorganizować sobie opiekę, która może być przydatna podczas powrotu do domu i podczas rekonwalescencji.

Jak wykonuje się zabieg wytworzenia przezskórnej endoskopowej gastronomii?

Gastroskopię wykonuje się w sedacji, z zachowaniem standardowych procedur chirurgicznych. Po wykonaniu badania endoskopowego uzyskuje się diafanoskopię (uwidocznienie światła endoskopu przez ścianę brzucha) w miejscu gdzie żołądek jest położony tuż pod powłokami brzucha. Najczęściej miejsce to znajduje się pod lewym łukiem żebrowym pacjenta. Wykonuje się niewielkie nacięcie i wprowadza specjalną igłę, przez którą wprowadza się specjalną nić, którą w świetle żołądka przechwytuje się endoskopowymi kleszczykami biopsyjnymi. Endoskop wraz z nicią wyprowadza się przez usta pacjenta. Nić mocuje się do zgłębnika PEG, a następnie pociąga ku dołowi i przez ścianę brzucha. Po zainstalowaniu na rurce gastrostomijnej pozostałych elementów PEGa (talerzyk zewnętrzny, klips mocujący, klips blokujący przepływ oraz łącznik), kontroluje się za pomocą gastroskopii położenie i drożność zestawu. Na koniec zakłada się opatrunek na skórę, pod talerzyk zewnętrzny PEGa.

Co się dzieje w przypadku, jeżeli zabieg nie może być wykonany?

U chorych, u których nie jest możliwe przeprowadzenie gastrostomii powyższą metodą chirurg może podjąć decyzję o zastosowaniu innej metody tj. Metody push. W metodzie tej zgłębnik wprowadza się od zewnątrz pod kontrolą radiologiczną lub USG. Podczas tej procedury używa się zgłębników z balonem. W sytuacjach, gdy nie jest możliwe bezpieczne wytworzenie gastrostomii przezskórnej, chory może zostać zakwalifikowany do wytworzenia gastrostomii metodą operacyjną. Czynniki, które zwiększają prawdopodobieństwo konwersji do metody klasycznej to:

• brak diafanoskopii

• przebyte zabiegi operacyjne, które powodują zrosty w jamie brzusznej;

• niekorzystne warunki anatomiczne;

• nasilone krwawienie śródoperacyjne.

Czego można spodziewać się po zabiegu?

• Jak po większości zabiegów po operacji może wystąpić ból. Mogą również występować nudności i wymioty;

• Gdy pacjent toleruje dietę podawaną przez gastrostomię, może opuścić szpital tego samego dnia lub następnego dnia po zabiegu operacyjnym;

• Wystąpienie gorączki, narastający ból brzucha, wzdęcie, nudności i wymioty oraz wydzielina z miejsc ran operacyjnych mogą być objawami powikłań pooperacyjnych. W przypadku ich wystąpienia należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem prowadzącym;

Jakie mogą być powikłania pooperacyjne?

Ilość powikłań po zabiegu wytworzenia przezskórnej endoskopowej gastrostomii (PEG) jest stosunkowo niewielka i ustępują one zwykle bardzo szybko. Do powikłań należą: ból, aspiracja podczas zabiegu, krwawienie, zranienie, przekłucie żołądka lub jelita,Niedrożność, infekcje rany wokół stomii, zapalenie otrzewnej, przetokę żołądkowo-okrężniczo-skórną; śmiertelność podczas wytwarzania PEG ocenia się na <1%

Kiedy należy skontaktować się z lekarzem?

W razie wystąpienia któregoś z poniższych objawów w przebiegu pooperacyjnym prosimy o kontakt z lekarzem:

• Gorączka powyżej 38 C.

• Krwawienie i obrzęk okolicy rany.

• Ropna wydzielina z rany pooperacyjnej

• Powiększające się zaczerwienienie wokół rany pooperacyjnych.

• Narastające wzdęcie brzucha, zatrzymanie wiatrów i stolca.

• Ból, który nie mija po zażyciu leków przeciwbólowych.

• Nudności lub wymioty.

• Dreszcze.

• Przewlekły kaszel lub brak tchu.

Czy istnieją metody alternatywne?

Alternatywą dla przezskórnej endoskopowej gastrostomii może być zgłębnik nosowo-żołądkowy. Dostęp ten używany jest u pacjentów, których przewidywany czas żywienia dojelitowego jest mniejszy niż 4 tygodnie. Długotrwałe żywienie przez zgłębnik nosowo-żołądkowy nie jest zalecane ze względu na możliwe powikłania takie jak: krwawienia z nosa, większa możliwość aspiracji, a przy długotrwałym używaniu także odleżyny w zakresie nosa, przełyku i żołądka, częstsze infekcje dróg oddechowych. Dostęp ten musi być wymieniany rutynowo, co ok. 6 tygodni oraz w sytuacjach dyslokacji końcówki zgłębnika.

Celem niniejszej INFORMACJI nie jestzastąpienie rozmowy pacjenta z chirurgiem na temat operacji wytworzenia przezskórnej endoskopowej gastrostomii (PEG). W przypadku jakichkolwiek wątpliwości, co do metody operacji, wskazań do operacji, alternatywnych metod postępowania, powikłań bądź postępowania w okresie pooperacyjnym nie wahaj się zadać tych pytań chirurgowi.

Szpital w Skawinie, a szczególnie Oddział Chirurgii Onkologicznej, specjalizuje się także w wszczepianiu (implantacji) portów naczyniowych do układu żylnego, umożliwiających leczenie przeciwnowotworowe.

Jak bowiem wiadomo, wybór odpowiedniego dostępu dożylnego umożliwiającego zastosowanie chemioterapii jest jednym z najważniejszych elementów takiego leczenia. Istotnym jest, żeby wytworzony dostęp był trwały, umożliwiał wielokrotną podaż płynów niejednokrotnie działających silnie drażniąco na śródbłonek naczyń żylnych, zapewniając jednocześnie nie tylko możliwość realizacji planu leczenia, ale i pozwalając na utrzymanie jak najlepszej jakości życia pacjenta.

Porty stanowią trwały i dogodny dostęp do dużych naczyń żylnych.  Ich użycie zwiększa pewność realizacji zaplanowanego leczenia, redukuje ryzyko powikłań miejscowych  związanych z drażniącym działaniem chemioterapeutyków. Metoda jest dobrze ocenia przez samych chorych oraz personel medyczny.